Skontaktuj się z nami!   +48 511 991 135

Cruel Hand „Lock & Key” – recenzja


Nie trawię nowoczesnego grania, które nie buja i przy którym nóżka „nie chodzi”. Wrzucenie do jednego gara hardocora, metalu, elektroniki, tony solówek, worka breakdownów i zaserwowanie tego szybciej, ciężej, brutalniej niż dotychczas nie zawsze zdaje egzamin. „Lock & Key” – trzeci długograj ekipy Cruel Hand jest tego absolutnym przeciwieństwem. Przyznaję się bez bicia, ich muzyka mi leży. Kolesie ze stanu Maine znaleźli złoty środek. Opierając się na dokonaniach sceny lat 90. stworzyli, przy pomocy szczypty thrashowego patentu, jeden z najrówniejszych albumów 2010 roku.

 
Cruel Hand nie wybija się jakoś szczególnie pod względem lirycznym. Teksty na „Lock & Key” opierają się na standardowych schematach i krążą wokół tematyki weight of the world, patencie może i oklepanym, ale na pewno nie zawodnym. Wydzierający gardło Chris Linkovich nie posiłkuje się przy tym wysublimowanymi metaforami. Bardzo dobrze! Nie po to ktoś stworzył hardcore, żeby teraz głowić się nad tekstami.
 
Skupiając się na muzyce, należy zaznaczyć, że Amerykanie nie grają żadnego post-hardcora, przez co ewidentnie zyskują w oczach fana klasycznego łojenia. Jednocześnie nie można powiedzieć o nich, że są prawdziwym oldschoolem. „Lock & Key” załamuje czasoprzestrzeń i ląduje w miejscu, w którym kapele – szukając nowych brzmień – zakładały siedmiomilowe buty i przeskakiwały epokę. Dowodem na to jest zawartość albumu. Cruel Hand idealnie odnajduje się gdzieś pomiędzy tym co było, a tym co jest. Mają w sobie zarówno Madballa jak i Bitter End.
 
Nowy album hardcorowców z USA to 10 numerów o średniej długości dwie minuty każdy. O nudzie nie ma więc mowy. Imponująca jest przy tym ilość wtłoczonych w muzykę pomysłów. Tytułowy „Lock & Key” rozpoczyna riff na modłę Maximum Penalty. Trafionym akcentem jest tu melodyjna, hetfieldowska przyśpiewka, którą słychać również w kawałku „Cruel Hand”. Ponadto cieszą świetnie rozłożone, i co najważniejsze, nieprzedobrzone solówki w ozdobionym southernowym refrenem „Day or Darkness”, „The Bottom” oraz najwolniejszym (jednocześnie najdłuższym) na płycie „One Cold Face”. Dla pełnego zobrazowania wystarczy dorzucić doprawione thrashem „Labyrinth”, „Rotations of Hurt” i voila! Otrzymujemy jedno z ciekawszych wydawnictw bieżącego roku. Muzycy Cruel Hand trzymają jednak swoje umiejętności na wodzy. Zamiast wymyślać coś, o czym świat jeszcze nie śnił, postanowili przygotować materiał z resztek wczorajszego obiadu. Co istotne, zrobili to ze smakiem.
 
Tworzenie muzyki można niekiedy porównać do gotowania. W obu przypadkach chcemy osiągnąć jakiś zamierzony wcześniej cel. Efekt bywa różny, bo przecież niekoniecznie umiemy wszystko upichcić: tu przegotujemy, tam przepalimy, jeszcze gdzie indziej nie trafimy z przyprawami. Miał być szpan przed laskami, a wyszła sztuka przez wielkie „G”.
Kiedy sięgam po nowy album, boję się, że ten zgwałci moje uszy, wywoła wrzody żołądka, epilepsję albo raka prostaty. Niestety, tacy kucharze przytrafiają się dzisiejszemu hardcorowi. Trzeba umieć dopasować przepis do posiadanych składników. Chłopaki z Cruel Hand znają na to receptę!
 
Ocena: 4,25/5
 
Cruel Hand „Lock & Key” 2010:
 
1. Lock & Key
2. Cruel Hand
3. Day Or Darkness
4. Broken Glass
5. Labyrinth
6. One Cold Face
7. Rotations Of Hurt
8. Dismissed
9. Two Fold
10. The Bottom
 
http://www.myspace.com/cruelhand

 

 

Losowe zdjęcia

death_before_dishonor_hard_work_minority_25082009_katowice_20090826_1497420985 copenhagen_ink_festival_2011_20110501_1374004386 gdask_tattoo_konwent_2010_20100818_1849880747 in_vitro_20100815_1720975181 konwencja_tatuau_lww_2009_20091020_1924913678 billy_the_kid_20091101_1363917516 image9 different_direction_2_20121109_1987631429 daniel_hand_of_god_20090916_1232658959