Znacznie dłużej gra na bębnach niż tatuuje. Zaczął jakieś 20 lat temu. Nagrał kilkanaście płyt z muzykami z różnych klimatów, począwszy od rocka progresywnego, poprzez ambient, hardcore, ska, rock, metal, na popie czy fusion kończąc. Po ośmiu latach fascynacji muzyką, zainteresował się też tatuowaniem. 12 lat temu wziął maszynkę do ręki i już jej nie wypuścił. Nie znosi niezdrowej rywalizacji, przepychania się łokciami po swoje, hipokryzji i lizusostwa. Przedstawiamy Artura Szolca.
Nie lubi oceniania cudzej pracy, bo uważa, że każdy, kto wkłada serce w to, co robi, zasługuje na największe uznanie i najwyższe podium. Szczególnie jeśli chodzi o sztukę. Według niego, każda ocena jest tu mocno subiektywna. Dlatego też ma niechęć do wszelkiego rodzaju konkursów, czy to muzycznych, czy tatuatorskich. Już w szkole nienawidził egzaminów i klasówek. Wtedy też obiecał sobie, że w dorosłym życiu będzie unikał tego typu wydarzeń. Tak też robi. Choć jednocześnie nie neguje osób, które lubię konkursowe współzawodnictwo.
„Każda rywalizacja, szczególnie ta w dziedzinie sztuki, owiana jest największą hipokryzją. Jest tworzona po to, by kogoś pokonać i zakasować, a nie czerpać radość podczas jej tworzenia.”
Dzięki takiemu podejściu, praktycznie nie czuje w życiu stresu. Jak podkreśla, z biegiem czasu nauczył się nie tracić niepotrzebnie energii, tylko lokować ją w odpowiedni sposób. Panuje nad stresem i odpowiednio go wykorzystuje.
Maszynką zaczął posługiwać się 12 lat temu.
„Już wtedy postanowiłem, że pójdę własną drogą. nikomu nie wchodząc w dupę. Zajmę się tatuowaniem, jak tylko mogę najlepiej i spróbuję dojść do wszystkiego sam, metodą prób i błędów, konsultując tylko czasem to, co robię. Przez kilka lat byłem w dobrym kontakcie z Bazylem z Olsztyna i Guyem Aitchinsonem.”
Założył studio w małym pokoju bloku na warszawskiej Pradze Południe.
„Zdawałem sobie sprawę, że to zajebiście trudna droga, ale postanowiłem nie używać łokci do rozpychania się, tylko władować całą energię w to, co mnie kręci. Chyba dzięki temu, że zarówno moja bezczelność, jak i szczęście nie znały granic, od razu zacząłem tatuować metodą freehand.”
Początkowo robił szkice na papierze, ale jakieś osiem lat temu się z tego wycofał. Teraz w większości przypadków tak na prawdę ani on, ani jego klienci nie wiedzą do końca, jak będzie wyglądał finał. Z freehandu robi również portrety, pod warunkiem, że ma zdjęcie w dobrej jakości.
Artur uważa, że to jedna z najbardziej mobilizujących i magicznych rzeczy w takim sposobie pracy.
„W swoim mistycyzmie przypomina to trochę oryginalny tatuaż plemienny. Rysunek bezpośrednio na ciele posiada magiczną moc. Nie chcę tracić tej przyjemności. Podczas rysowania na ciele zachodzi pewna interakcja między dwiema osobami – wyjątkowa nić zaufania. Określam to mianem wyższego stopnia komunikacji. Nie ma fajniejszego płótna do rysowania niż ludzkie ciało. Naturalnie i mnie zdarza się użyć kalki, np. gdy zdjęcie jest zbyt małe, słabej jakości lub na tyle szczegółowe, że nie sposób jej ugryźć pisakiem. Przy zbyt dużej ilości detali pisak jest znacznie mniej trwały i szkic może się zmyć zbyt wcześnie.”
Jego sposób pracy znajduje wielu chętnych. Zdaniem Artura, każdy rysownik zwraca uwagę na inne szczegóły, przez co jego praca nabiera kolorytu charakterystycznego dla jego stylu. Stąd nacisk na rysowanie wszystkiego na skórze. Inną bardzo ważną dla tatuatora sprawą jest wszechstronność. Nie lubi tatuować w jednym stylu, bo uważa, że jest to nudne. Chce ciągle poszerzać horyzonty, poznawać nowe techniki i style. Twierdzi, że to go rozwija i pozwala mu być lepszym twórcą i żyć w harmonii z samym sobą.
„Trzeba pamiętać, że tatuaż to również usługa i warto czasem posłuchać, czego oczekują ode mnie inni. Takie relacje mogą wiele nauczyć.”
„Jestem przeszczęśliwy, że moja pasja to mój zawód. Tatuowanie daje mi nieopisaną satysfakcję, ale i możliwości, bym żył i rozwijał się na godnym poziomie. Życzę tego każdemu człowiekowi na świecie. Byłoby wtedy o wiele fajniej.”
Więcej: SZOLC ART
