Born Anew to grupa, która do tej pory kojarzona była jako polska kopia Walls Of Jericho. Porównania do amerykańskiej załogi prowadzonej przez Candace Kucsulain miały swoje uzasadnienie. W końcu funkcję krzykacza pełniła kobieta. No właśnie, pełniła, bo po wydaniu „No More Days Like Yesterday” (2009) ze składu odeszła Mycha (voc). Z zespołem pożegnał się także perkusista Krzysiek. Żałoba nie trwała jednak długo. Piotrek, jeden z dotychczasowych gitarzystów, zajął miejsce za mikrofonem, a lukę w sekcji rytmicznej załatał Arek. Wraz ze zmianą składu przeistoczeniu uległa muzyka stołecznej ekipy. Z mało odkrywczego, choć solidnego metalcorowego grania w łupanie, które krótko określić można mianem „moc z charakterem”.
Schizma to jedna z niewielu polskich załóg, o których śmiało można powiedzieć, że „wychowuje” drugie już pokolenie adeptów hardcora. Jeśli słowo „legenda” ma na tym gruncie jakiekolwiek znaczenie, to Schizma powinna być jednym z jego synonimów. I choć wielu magistrów może się z tym nie zgodzić, to 20 lat energii udokumentowanej na siedmiu studyjnych albumach mówi samo za siebie. Statusu nikt im nie odbierze. Lata mijają, trendy się zmieniają, a bydgoszczanie mają to głęboko w poważaniu. „Whatever It Takes, Whatever It Wrecks” – najmłodszy członek dyskografii – to surowe, wściekłe brzmienie niosące ducha lat 90 – pisze Witcore.
“Dekada” to tytuł albumu podsumowującego dziesięciolecie istnienia oleśnickiej formacji THE HEADHUNTERS. Fani punk rocka doskonale znają zespół zarówno z koncertów jak i czteropłytowego dorobku, który jest efektem współpracy zespołu z Jimmy Jazz Records.
Nie trawię nowoczesnego grania, które nie buja i przy którym nóżka „nie chodzi”. Wrzucenie do jednego gara hardocora, metalu, elektroniki, tony solówek, worka breakdownów i zaserwowanie tego szybciej, ciężej, brutalniej niż dotychczas nie zawsze zdaje egzamin. „Lock & Key” – trzeci długograj ekipy Cruel Hand jest tego absolutnym przeciwieństwem. Przyznaję się bez bicia, ich muzyka mi leży. Kolesie ze stanu Maine znaleźli złoty środek. Opierając się na dokonaniach sceny lat 90. stworzyli, przy pomocy szczypty thrashowego patentu, jeden z najrówniejszych albumów 2010 roku.
Debiut oświęcimskiego W Kilku Słowach jest promowany jako „poruszający ważne problemy społeczne i scenowe”. Pytanie: czy rodzime poletko hardcore/punk w ogóle potrzebuje takiej debaty? Okazuje się, że potrzebuje. I wcale nie trzeba być członkiem kapeli, „ekstremistycznym załogantem” czy organizatorem gigów, żeby się o tym przekonać. Wystarczy poszperać w internecie, by natknąć się na plujących jadem magistrów hardcora. Tytuł albumu „Jedna Scena – Jedna Ściema” mówi w zasadzie wszystko.
Taut to kapela z dalekiego wschodu. Pisząc “daleki wschód” mam na myśli obszar Lubelszczyzny. Tam też gra się hardcora! Mało tego, zespoły rezydujące w Lublinie i okolicach prezentują całkiem niezły poziom. Taut to reprezentant przedmieść stolicy województwa. Świdnik Hardcore Crew, napis widniejący na tyle epki, jednoznacznie określa miejsce pobytu ekipy.
Fast Forward to zespół, który zaistniał na polskiej scenie hardcore/punk już dość dawno. Do tej pory nie było o nim zbyt głośno, choć cały czas funkcjonował. Kojarzony często z melodyjnym graniem spod znaku kalifornijskiego punk rocka, sam zespół podkreśla swój związek ze sceną i przywiązanie do idei DIY. Aż dziw bierze, że w kraju, gdzie olbrzymią popularnością cieszą się zespoły typu H2O czy Ignite, podobnie grające polskie zespoły można policzyć na palcach jednej ręki. Jednym z nich jest Fast Forward, który nakładem Spook Records wydał właśnie płytę „At The Peak”.
